De flared pants. Wat een topper. Terug van weggeweest is ‘ie, al geruime tijd nu (gelukkig!). Mijn eerste (duidelijkste) herinnering van het willen (ahum, ‘moeten’) hebben van een bepaald mode-item gaat toch wel terug naar deze broek. Ik was negen jaar. Op een random vrijdagavond vroeg ik aan mijn ouders of “ik ook zo’n broek met van die wijde pijpen mocht”. Gelukkig begrepen mijn ouders welk type ik bedoelde. Anders waren we misschien op zoek gegaan naar een culotte of palazzobroek. En díé bedoelde ik nou weer net niet! Deze heb ik een jaar later wel in denim- en corduroyversie gehad trouwens.
Nou, daar gingen we, mijn moeder en ik. Naar een kindermodezaak bij ons in het dorp waar we wel vaker kwamen. Ik vond er meteen eentje die ik héél graag wilde. Na een korte pas- en modeshowsessie kreeg ik ‘m dan daadwerkelijk. Ik mocht ‘m gelukkig meteen aanhouden. Het was een donkerblauw exemplaar. Aan de voorkant van de flares zat een split van zo’n 20 cm en langs de randen van de split zaten hele kleine spijkerkopjes. Wat vond ik ‘m prachtig! Ik weet nog heel goed dat ik tijdens het lopen alleen maar naar beneden keek. Naar m’n voeten, waar die flapjes zo leuk omheen zwierden…
It’s all about the navy baby
Wat je misschien meteen visualiseert is de flared pants in de sixties en seventies. Lekker boho tijdens Woodstock met een geestverruimend middeltje erbij. Tenminste, dat stel ik me zo voor;) De flare is echter als eerste gespot in de US Navy. Jep, dat lees je goed. In de 19e eeuw was dit type broek als eerste te zien bij leden van de Amerikaanse marine. Toentertijd was er geen officieel uniform dat gedragen moest worden. Desalniettemin besloten veel mariniers om een broek te dragen waarbij de onderkant wijd uitliep.
De precieze reden waarom deze “bell-bottom” broek zo populair was, is onbekend.
De meest waarschijnlijke reden is misschien de functionaliteit ervan. Doordat de broek veel ruimte onderin had, kon de drager makkelijk van broek wisselen terwijl hij zijn laarzen aan kon houden. Mocht dat nodig zijn. Als bijkomende functie konden de pijpen gemakkelijk hoog worden opgerold zodat ze bijvoorbeeld niet doorweekt raakten van het zeewater.
Haal je flared pants bij de dump
Deze bootcut broek (nu snap je waar deze naam vandaan komt), bleef tot de jaren ’60 exclusief zichtbaar in de marine. Er was echter een verandering was op komst. De jeugd begon zich af te zetten tegen het heersende modebeeld en daarmee ook tegen de warenhuizen waar hun ouders voorkeur aan gaven. Daarom weken ze uit naar andere locaties waar ze kleding konden kopen, zoals “legerdumps”. Dit waren plekken waar overgebleven legerkleding werd verkocht. Deze variant op de “typische winkelervaring” had meerdere redenen. Op de eerste plaats was het goedkoop. Daarnaast heerste een verlangen om kleding te hergebruiken in plaats van nieuw te kopen. En als laatste zorgde het voor een eigen stijl natuurlijk.
Het kopen en restylen van oude legerkleding kwam voort uit het hevige anti-oorlogssentiment dat in die tijd heerste. de revolutionaire flared pants gekocht was, werd deze thuis nog aangepast. De broek werd versierd met bijvoorbeeld geborduurde bloemen en vredestekens. Hoe populairder de broek werd des te meer aanpassingen werden er gedaan. Naden werden opengeknipt waar dan een andere stof tussen werd genaaid. De meesten gingen voor kleurrijke stoffen met wilde patroontjes om zo een extra unieke touch te geven.
En toen… kwamen er meer.
De jaren ’70 kwamen om de hoek kijken. De flared leg was inmiddels zó populair geworden dat het ook ontwerpers begon op te vallen. Waar ironisch gezien deze snit een symbool was van rebellie en “anti-fashion” werd het nu een volledig geaccepteerde trend die de jaren ’60 en ’70 voor lange tijd zou kenmerken.
Ontwerpers begonnen de broeken in veel verschillende materialen te maken, hoewel voornamelijk toch spijkerstof. De vorm volgde een standaardformule: hoog en strak in de taille en vanaf de knie tot de zoom wijd uitlopend. De trend werd nog meer ingebed in de mainstream cultuur toen bekendheden zoals Cher en Sonny deze broeken ook begonnen te dragen.
The flare ain’t dead yet
Vervolgens brachten de jaren ’80 de comeback van de skinny jeans (psst: over de jeans heb ik trouwens ook een artikel geschreven!) Velen dachten dat de flare voorgoed uit het modebeeld was verdwenen. Maar, niet getreurd: hier komt mijn jeugd naar voren en blijkt dus uit mijn eerste anekdote dat deze broek gewoon weer terugkwam! De specifieke vorm van de bell-bottoms die in de negentiger jaren naar voren kwam, was wel subtieler dan de vorm die eerder hoogtij vierde. Deze variant werd gekarakteriseerd door strak op de heup en bovenbeen te zitten. De flare was kleiner geworden aan de onderkant. De broek zit dus ook lager ten opzichte van de broeken die eerder gedragen werden. Ze kregen een low-fit op de heup in plaats van een high-waist in de taille.
Vandaag de dag hebben de flares opnieuw een comeback gemaakt. In de zeroes waren het vooral de skinny jeans die weer in het straatbeeld te zien waren. Maar tegenwoordig zien we héél veel verschillende vormen. Mom-jeans, Boyfriend-fits en dus ook weer de bootcutbroek. Ook is de flare bij lange na niet alleen meer populair in spijkerstof. Flares gecombineerd met de velvet trend geven een luxere en zachte look. In 2015 waren chique, moderne varianten te zien in de collecties van onder andere Balmain. Gedurfde patronen en kleuren, luxe stoffen en perfect getailored.
Hoewel de huidige flare trends verreweg van te vergelijken zijn met hun rebelse voorouders, kunnen we denk ik wel zeggen dat ze desalniettemin een spannende variant op een klassieker zijn.
Bucci, J. (2019i). Fashion Archives: A Look at the History of Flared Jeans. StartUp Fashion.
Ellsworth, K. (2020). Remember Bell-Bottoms? History Of Flares Worn By Hippies And Disco Dancers. Groovy History.
Whitmore, G. (2018i). The history of flares – in pictures. The Guardian.
